Emilia
Pardo Bazán (A Coruña 1851- Madrid, 1921).
De familia aristócrata –Condesa de Pardo Bazán–
Emilia éunha nena privilexiada que non quere a educación
que se lle imparte negándose a tocar o piano e a tomar lecci?ns
de música. Afánase álectura: Shakespeare, Heine,
Quevedo, Frei Luis de León, Duque de Rivas, Alfred de Musset,
Victor Hugo, Zorrilla, Pai Feixó ... que lle confirma a aptitude
da muller “para todo xénero de ciencias e coñecementos
sublimes”.
Moi cedo escoita de boca do seu pai :”Mira,
miña filla, os homes somos moi egoístas, e se che din
algunha vez que hai cousas que poden facer os homes e as mulleres non,
di que émentira, porque non pode haber dúas morais para
os dous sexos”.
Personalidade complexa. De carácter vitalista,
combativo, optimista, emprendedor, combina tradicionalismo e conservadorismo
relixioso, a oposición ao “rexionalismo” que pula
por se abrir paso na Galiza de entón, e unha auténtica
vocación tolerante e liberal. A súa ousada defensa da
causa da muller lévaa a superar ao propio liberalismo burgués.
Ela mesma di “Eu son unha radical feminista”. Novelista
e crítica de primeira orde. Funda a Biblioteca da Muller para
difundir en español as obras do feminismo estranxeiro; argumenta
nos Congresos Pedagóxicos contra a “non-educación”
que receben as nenas proclamándose partidaria da coeducación;
pelexa na “Cuestión das Academias” defendendo o dereito
das mulleres a ocupar os sillóns, en particular Concepción
Arenal.
Foi a primeira muller catedrática, primeira
socia de número no Ateneo... Autora, tamén, da primeira
novela social española “La Tribuna” de protagonista
obreira (Fábrica de Tabacos de A Coruña).
Coa súa propia práctica desafiou a unha sociedade que non
toleraba a unha muller “fóra de papel”. |